BEREZIA DA

Zerutik behera erortzen den negarra; guretzat ederregia. Tanta guztiek bustitzen dute nire gorputz estua. Milaka ur-tanta daude nire gorputza sentitzen. Edo sentitu nahian. Zerura begiratu eta nola erortzen diren ikus ditzaket, asma dezaket. Bakoitzak nire gorputzeko atal bat bustitzen du, baina azkenean denek ihes egiten dute bere arrastoa utziz. Argi bat ikusten dut zeru ilunean. Ilargiaren argia, izarrez apaindurik. Argi bizi horrek malko bakoitza argitzen du, dizdira berezi bat emanez. Denak berezi bihurtzen ditu, desberdin egiten ditu. Eta negarra segundu batez pausatzen da nire begiak ur-tanten jatorrian finkatzen diren bitartean. Malko berezi bat dator nigana. Ikus dezaket, senti dezaket. Ilargiaren izpiek salatu dute; eta barruan ezkutatzen duena irakurri dut. Nire kopetean geratu da. Sudurretik jaitsi, masailaren zati bat lapurtu eta ahoa inguratu dit. Milaka tantek ukitu dute nire gorputza, baina horietatik batek aukeratu du nire bihotza. Berezia da. Jada lepotik ihesi joan da eta bularraldea zeharkatzeari ekin dio. Bat-batean gelditu egin da. Taupadak estuen entzuten diren lekuan pausatu da. Eta irrifar zoragarri batek harrapatu du nire ahoa. Ur-tanta berezi hartan irakurri dudana etorri zait burura. Ilargi zuriak mezu bat utzi du hantxe niretzat. Mezu gozo bat. Zure aurpegia zegoen marrazturik bertan, eta zure ezpainek hitz gozoak ahozkatzen zituzten zure begiek dir-dir egiten zuten bitartean. Malkoa, euriaren sinfonia amaitu denean desagertu egin da. Lurrundu egin da. Bere eginbeharra osatu du; mezua eman eta joan egin da. Ez dut gehiago ikusiko, baina egunero sentituko dut. Agian, egunen batean, ekartzen zuen mezua ahaztuko dut. Baina ez ditut inoiz ahaztuko ahozkatzen zenituen hitz gozoak. Ez dut inoiz ahaztuko oparitu zenidan esaldi maitagarria.

Nik ere maite zaitut.

Egunerokoa

Azaroaren 20a

Ez dut gogoko gertatzen ari dena. Egunak daramatzat hau jasaten. Ezin dut gehiago! Ni ikusten nauenean “Agur!” ziztrin batez agurtzen nau, baina Irati ikusten duenean dena guztiz aldatzen da. “Kaixo maitia!” maitakor bat xuxurlatzen dio belarrira. Baina nor uste du dela? Zer uste du, ni horrela trata nazakela? Joder, nire mutila dela ez Iratirena! Batak maitakor hitz egin eta besteak sutsu erantzun. Hau panorama! Zer egin behar dut nik? Nire mutila NIREA bakarrik dela adierazi ala dena dagoen bezala utzi? Nazkaturik nago egoera honetaz. Bai, bai, N-A-Z-K-A-T-U-R-I-K! Ezin dut gehiago! Zerbait egingo dut, behar dut. Hau ez da horrela geratuko! Ez horixe!

Azaroaren 25a

Aaaarrrrggggghhhhh! Irati txolin hori akatuko nuke! Gustura gainera! Egun osoa Ikerren atzetik darama. Hau egin, ez ahaztu bestea, musu bat opari, besarkada nahi dudalako,... Eta ni bekaizki. Betiko legez. Noiz ulertu behar du Iker nirea dela, e? NOIZ?!?!

Ez diot inoiz barkatuko. Barruan dudan samin guzti hau sufriaraziko diot! Ez dut inoiz ahaztuko gertatzen ari dena. Batez ere gaur gertatu dena. Hau lotsa! Tentel moduan geratu naiz BI aldiz. Eta dena beraien erruz. Iker ikusi dudanean beregana hurbildu naiz, musu gozo bat emateko prest. Dena barkatzen zuen musu gozo bat.

Bere aurrean jarri, “Kaixo bihotza!” irribarretsu esan eta bere ezpainetara hurbiltzen hasi naizenean berak zer eta “Ah, kaixo” bat besterik ez dit esan. Ez dit musu ematen ere utzi! Korrika batean Iratirengana joan da. Denak niri begira geratu dira; gertatutakoa xuxurlatzen zuten batzuk ere entzuten nituen. ZE LOTSA! Lurrak irenstea nahi nuen eta arrazoi guztiarekin gainera! Ai ama!

Eta zer esanik ez gero gertatu denarekin. Unaiekin hitz egiten nengoen bitartean, bata besteari kilimakurrak egiten ikusi ditut. Guzti honekin bukatzeko eta Iker nirea dela argi uzteko asmotan, haiengana hurbildu naiz. “Kaixo maitia! Zer, azkenean ostiralean kontzertura zoaz?” nik, eta bat-batean Iratik “Ez, gurasoek zigortu dute. Ez al zenekien Alaia?”, “Zu ixo, hau ez doa zurekin!” haserre erantzundiot. Orduan, salto batean Iker nire parean jarri eta “Ez Alaia! Ixo ZU!” esan dit. Ikerrek niri. Nori eta NIRI, bere neska-lagunari. Buelta eman eta hor joan dira biak, oinez barrezka. NAZKA! Hori da sentitu dudana eta sentitzen dudana. Esaldi batek honela dio: “Maitasunetik gorrotora pauso bakar bat dago”. Agian egia da. Seguruenik.

Azaroaren 26a

Insert coin! Hori da nire aurrean egiten dutena. Gorputz heziketan binaka jarri behar genuen eta nola ez, Iker eta Irati juntu. Iratiri barruko arropa ikusten zitzaion eta Iker, disimulurik gabe, begira-begira. Begiak irtengo zitzaizkiola zirudien! Gero lelokerietan ibili dira, biak barrez.

Egun hauetako batean lehertu egingo naiz... Batzuetan Iratiri sudurrean duen piercing zoragarri hori tiraka kenduko nioke! Ez dut malko gehiago isurtzeko. Nekatu naiz. Aspertu naiz, joder! Nork esango zidan niri Ikerrek sufriaraziko ninduela... NORK?

Zergatik? Nirea baina gorputz lirainagoa duelako ote? Ni baina ederragoa delako al da? Zer du berak nik ez dudanik? Sudurreko piercing xarmangarri hori al da? Zer gertatzen da?

Nire buruari galderak egiterakoan, erantzun bilakatzen diren galdera gehiagorekin ihardesten diot.

Osaba

Lagun batek idatzitako ipuina da

-Esnatu naiz, ezin dut lo gehiago egin.
-Ea etorri, sar zaitez gurekin goxo-goxo.
[...]
-Baina ez hartu lo, zurrunga egiten duzula! Gainera, izeba esnatuko duzu!
-Ez, Maialen. Nik ez dut zurrungarik egiten, soinu horiek euliak uxatzeko dira. Izebak ere egiten ditu.
-A beno, orduan egin soinu arraro horiek.
[...]
-Noiz jaikiko gara? Gosez amorratzen nago...
-Ai ene! Zortzi urteko ume mukizua goizeko zazpietan gosez amorratzen! Ezin liteke!
-Jo... baina ni gose naiz...
-Ongi da, txorien kantu ederra entzutean prestatuko dizut gosaria.
-Eta hori noiz da?
-Hemendik gutxira, laztana.

* * *

Gaur goizean, nire gorputz biluziarekin batera, txorien kantu zoragarria entzun dut. Nire buruan sartu da, beti harena izan banintz bezala. Eta zutaz gogoratu naiz. Goizero edukitzen genuen elkarrizketa etorri zait burura. Eta ohartu naiz. Maite zaitut erraldoienak ere ezin izango lukeela definitu zugatik sentitzen dudana. Zu askoz gehiago zarelako. Zu nire osaba zarelako.

DENA ALDATU DA

 Laztan bat, begirada bat, muxu bat, esaldi bat. Besarkada bat, ekintza bat, sentipen bat, irrifar bat. Maitasuna. Zure esku gozoak, zure begi marroiak, zure ezpain txikiak, zure hitz urduriak. Zure beso sendoak, zure algara, zure poza, zure hortzen irudikapena.

Inoiz egin behar ez nuena egin dut, inoiz ahaztuko ez dudana buruan dut, inork espero ez zuena sentitzen dut. Ez dagokidan mutila maite dut. Ezin dut sinetsi… guzti hau amets gaizto bat izatea nahi dut, desio dut. Gogoratzen dudan guztietan malko beltzetan itotzen naiz; mina ematen duten malko potoloetan galtzen naiz. Eguneroko pentsamenduetan erortzen naiz. Zu agertzen zaren irudietan. Zure aurpegia ahaztu nahi dut, baina segunduro nire buruan sartuta ikusten zaitut.

Begi eder horiekin begiratzean, nire aurpegia musu gozoekin estaltzean, zure irrifarra eskaintzean; munduko neskatorik zoriontsuena bilakatzen nauzu. Baina dena bukatu da, desagertu da. Ni begiratzeari utzi duzu, nire ezpainetan zure musuen aztarna uzteaz ahaztu zara, nire zoriontasuna zure irrifarra galtzean bukarazi duzu. Ni maitatzeari utzi diozu.

Gau hartan besteekin egon izana nahi nuke. Horrela ez zen zorigaitz hau gertatuko. Hanka sartu nuen zuri musua ematen. Eta hanka sartzen ari naiz zu maitatzen. Jada ez didazu aurpegira begiratzen, ez didazu irrifar polit hura oparitzen, ez dizkidazu hitz zoragarriak esaten. Dena aldatu da. Zu aldatu zara, ni aldatu naiz, biok aldatu gara.

Nire bihotzean zure arrastoa utzi duzu. Ezabatu ezin den urratsa. Edo agian birrindu nahi ez dudan akatsa. Lehen ginena izan nahi dut, galdu duguna berreskuratu nahi dut, zure begietan dir-dir egin nahi dut. Joan zinenean, nire bizitzako lilura eraman zenuen; kostata lortu nuena lapurtu zenidan.

Nire bizitza zoragarria zen zu agertu zinen arte, zure besoetan harrapatu ninduzun arte. Eta orain bakarrik utzi nauzu, zer egin ez jakinik; zu ahaztu ezin zaitudala. Baina nahiz eta barruan min egin, nahiz eta nire bihotza hil, amore ematen dut. Zure musuak, zure laztanak, zure begirada, zure irrifarra, zure besarkadak nahi ditut. Nire lilura itzultzea nahi dut, zurekin bizitako momentuak gure bihotzetik inoiz ez ezabatzea nahi dut, gure begiradak gurutzatzea nahi dut. Hala ere, zure irudia nire burutik desagertzea nahi dut. Game Over.

SENTIPEN BITXI HAU

Gaurkoan lagun batek egindako ipuina.

Lagun bat? Ez, gehiago. Amodio bat? Bai, agian. Lagun mina baino gehiago? Hori seguru! Zer zaren niretzat? Ba... hitzez azaldu ezin den zerbait zara niretzat. Ez dakit zer egingo nukeen zu gabe. Nire barruan sentitzen zaitut uneoro. Nire ondoan egongo ez bazina, ez nintzateke ni izango. Behar zaitut. Zurekin egon nahi dut, behar dut. Inork ezin du gure artekoa hapurtu, inor ez da hain indartsua. Maitasun berezi hau sentiarazi didazu. Inoiz ez nuen horrelako gauzarik eduki nire barruan. Ez dakit nola azaldu, ez dakit nondik hasi. Erraza da “Hasieratik hasi!” esatea, baina horretarako hasiera non dagoen jakin behar dut.

Gogoan dut zurekin ez nuenean harreman sendorik. Ez ginen hitz egiten, aurpegira justu-justu begiratzen ginen. Egunak pasa ahala konfidantza hartzen joan ginen. Izugarrizko mutila zinela erakutsi zenidan. Gure artean zerbait piztu zen; itzali ezin zen sentipen bat. Denbora gutxian zu asko maitatzera heldu nintzen. Geroago gure konfidantza, laguntasuna, indartzen joan zen. Eta orain, bi urte igaro ondoren, zu gabe ezin naizela bizi konturatu naiz. Zu ikusi gabe pasatzen badut eguna, ez naiz ni. Zerbait falta zait.

Gogoratzen zure neskarekin irteten hasi baina lehenago gertatu zena? Hura bai izan zela izugarrizko haserrealdia. Bera gustuko zenuela esan zenidanean izugarri haserretu nintzen. Ez nuen arrazoirik baina hala eta guztiz ere nirearekin jarraitzen nuen. Ez ginen hitz egiten, agurtu bakarrik. Egun gutxi barru etorri zinen nigana zinera “Harry Potter” delako hori ikustera gonbidatuko zenuela esanez. Orduan esan nizun ulertzen nuela gustuko izatea. Izan ere, bakoitza librea da nahi duena sentitzeko. Ez dugu nahi duguna sentitzen; sentipenak etortzen dira gugana. “Zuk nahi duzuna bada aurrera! Baina gero ez etorri nigana min eman dizula esanez.” Hitz horiekin amaitu zen gure haserrealdia.

Oraindik gogoan dut Astigarragako jaietan igarotako gaua. Nire eskumuturreko ordulari beltzak gaueko amaikak markatzen zituen. Ni jada edanda nengoen. Trifulkako kontzertuan topatu ginen eta nirekin haserretu zinen gehiegi edan nuelako. Horrelako kasuetan beti laguntzen didazu, ez dakit nola eskertu. Ez nuela gehiago edango zin egin nizun eta zuk besarkatu egin ninduzun barkamen moduan. Jarraian zetozen orduak zure ondoan pasa nituen. Izugarri kezkatu zinen nitaz gau hartan. Bazirudien gure hartean zegoen suaren garrak gehiago handitu zirela. Gau hartan modu ero batean maitatu zintudan. Zure ondoan egon nahi nuen betiko, zure besarkadak nahi nituen. Gau hura inoiz ez bukatzea zen nire desira bakarra.

Izurde bat maitemintzen denean, bere maitea edonola zaintzen du; ezinezkoa badirudi ere beti aurkitzen du modua. Nik zuri egunero-egunero zainduko nizuke. Izurde bat banintz bezala, beti aurkituko nuke modua. Ez nintzateke inoiz haspertuko. Baina ez nuke egingo maitemindurik nagoelako, zeren eta ni ez nago maitemindurik. Nik maite zaitut, ez dakizu zenbat, eta arrazoi horregatik zainduko nizuke nire gauzarik preziatuena bazina bezala. Niretzat asko zara, Iker.

Nahasturik nago. Zuk sentiarazi didazun maitasunak nahasten nau. Sentipen arraroa da. Izugarri maite zaitudala sentitzen dut, zu gabe ez naizela ezer. Lagun mina baino gehiago maite zaitut, baina mutil-laguna baino gutxiago. Nola ulertu dezaket hori?
Badakit naiz eta nik hau barru-barrutik idatzi, zeurearekin jarraituko duzula. Jeloskor nagoela esango duzu. Nik beti berdina erantzungo dizut; ez nagoela jeloskor. Zail egiten zait arrazoia besteari ematea.

Neska horrekin irteten zarenetik ez didazu zure maitasuna lehen bezala agertzen. Badakit bera dela zure bizitzako neska, zu pozten zaituen gauza bakarra. Lehen esan nezakeen maite ninduzula, nigatik izugarri kezkatzen zinela, paradisua infernu bihurtu arren nire aloban egongo zinela. Orain ordea, guzti hori esago banu gezurtia bezala geratuko nintzateke. Ez nago ziur maite nauzunik, ez zara nigatik kezkatzen, paradisu zoragarri hori infernu bihurtuko balitz ihes egingo zenuke nire albotik. Nire bizitzan gertatzen dena bost axola zaizu. Iker, zu ez zinen horrelakoa. Maitasun zoragarri hau sentiarazi zidan pertsona nahi dut.

Lehenago aipatu dut gure artekoa ezin duela inork hapurtu. Alde batetik egia da, gure artean itzali ezin den sua egongo da beti pizturik; bestetik oker nengoen, gutako batek su horren gar erraldoiak gar nimiño bihur ditzake.

Hau guztia aurpegira esan nahi nizuke, baina ezin dut. Zugana joaten naizen bakoitzean “Kaixo” ixil bat bakarrik ateratzen da nire ezpainetatik. Beldurturik nago ea nola hartuko duzun idatzitakoa. Beldurrak ito egiten nau. Ez dut jakin nahi zer pentsatzen duzun guzti honetaz. Ziurrenik dena dagoen bezala geratuko da. Ez dut beste modurik aurkitzen sentitzen dudana esateko. Badakizu zail egiten zaitela nire bihotza irekitzea. Zugatik edozer egiteko prest nago. Gure artekoa lehen zen bezalakoa izatea nahi dut; gehiegi eskatzea al da? Agian bai… nork daki. Zuk bakarrik dakizu nola sentitzen zaren, ea faltan botatzen nauzun ala ez, ea maite nauzun ala ez. Nik bai, izugarri botatzen zaitut faltan Iker. Lehen egunero egoten ginen. Zer pasa da? Zure neska-laguna izan dela esango nuke nik, baina ez dago ondo besteari botatzea errua zer gertatu den ez dakizunean. Ni aldatu al naiz? Ez dakit, izan daiteke. Nik dena lehengora bueltatzea nahi dut. Besterik ez.

Nire helburua sentitzen dudana esatea zen, baina uste dut ez dudala lortu. Zuganako dudan maitasuna ezin da bi orri soil batzuetan idatzi. Ez du maite zaitut batek ere berdintzen. Iker, nire bizitza baino gehiago zara; ez dakit nola azaldu.

MAITASUNA EZ DA GUZTIA

Zu nahi zaitut. Igor. Gehiegi eskatzea al da? Zurekin egon nahi dut nire bihotzeko azken taupada entzun arte, nire begiak betiko isten diren arte, azken arnasa hartzen dudan arte. Droga bat bezalakoa zara niretzat, behin probatuz gero ezin zara hura gabe bizi eta nik, jada, bi aldiz dastatu zaitut. Bi aldiz edan dut pozoia duen iturritik. Horregatik nago orain zer egin jakin gabe, nire penak nori kontatu jakin gabe. Hainbeste sufriarazi nauzun mutila zara, baina, maite zaitut oraindik eta beti maitatuko zaitut ziurrenik.

Orain dela urte bete zurekin irten nintzen. Ez zait inoiz ahaztuko bizitako hilabete zoragarri hura. Zoriontsua nintzen. Baina gauza guztien moduan bere alde txarrak zituen. Hasiera batean beste neska batekin zenbiltzan eta zuen artekoa utzi zenutenean nirekin hasi zinen. Neska hurak deitu zidan etxera esanez ez nuela zu bezalako mutil bat merezi, min emango zenidala berari egin zenion bezala eta arrazoi horrengatik ahaztu zizula. Orduan nik zer eta zurekin jarraitu nuen. Nola pentsatuko nuen zu bezalako mutil batek min emango zidala? Itsua banintz bezala jokatzen nuen. Maitemindurik nengoen eta hori zen garrantzitsuena niretzat. Erregina banintz bezala tratatzen ninduzun eta nik nire maitasuna agertzen nizun egunero. Edozergandik babesten ninduzun, izugarria zen. Ez zegoen nire maitasuna baino gauza indartsuagorik, baina, hilabete geroago ez zenuen berdina sentitzen. Utzi egin ninduzun. Segidan zetozen egunetan oso gaizki pasatu nuen. Zu behar zintudan bizitzeko, bestela ez nintzen ni.

Denboraldi batez bihotzean sartuta eduki zintudan. Zu besterik ez zintudan buruan Iñigo ezagutu nuen arte. Iñigorekin gelditzen nintzen astean bi aldiz. Berarekin egoten nintzen guztietan dena ahazten nuen eta gure artekoa maitasun ipuin bat zela pentsatzen nuen. Bera zela nire printze urdina errepikatzen nion nire buruari behin eta berriz.

Bi hilabete igaro ondoren infernua iritsi zen nire bizitzara. Iñigorekin utzi eta zu maitatzeari ekin nion berriro ere. Beste hilabete bat bizi nuen zurekin, baina hau ez zen hain polita izan. Zuk eginiko mina oraindik bizirik zegoen nire bihotzean. Inoiz sendatuko ez zen zauria zirudien. Ezin nizun nire maitasuna adierazi nahi banuen ere. Ezin nizun pozez beteriko musu bat eman ez nuelako poza sentitzen. Bai, izugarri maite zintudan, baina hori ez zen nahikoa. Min egin zenidan eta nik min eman nizun. Infernua zirudien hilabete hartan sekretu bat kontatu zenidan; inorri esango ez niola zin egin nizun. Sekretuan nire lagunik onena beharresten zen. Bere mutilagunak adarrak ipini nahi zizkion. Ez nekien zer egin. Alde batetik nire lagunik onena nuen eta bestetik zu; nire mutilaguna. Hamairu aldiz pentsatu ondoren esan egin nion. Berak ez zuen merezi horrelakorik. Zerbait gaizki egiten duzunean dakartzan ondorioetara egokitu beharra duzu. Nik gaizki egin nuen sekretua esaten, izan ere, zin egin nizun ez nuela esango. Eta ondorioa latza izan zen. Utzi egin ninduzun. Berriro. Agian hobe zen horrela, baina nire sentimenduak lehengokoak ziren. Izugarri maite zintudan eta hori ez zuen inork ezta ezerk aldatuko.

Egunero gogoratzen ditut bizitako momentu horiek. Egunero topatzen naiz zauri guztien minekin. Ez zaitudala ezagutzen sentitzen dut, baina berriro erortzen naiz. Zugan uste nuen, sinetsi nuen. Gure bideak bitan zatitu ziren azkenean. Jada ez dut gorrotorik sentitzen, mina bakarrik. Min egiten dit bakarrik egoteak; zurekin egoteak. Bere garaian isildu egiten nintzen zuri min ez emateko, sentitzen nuenari bizkarra eman nion. Nire zatirik txarrena ez nizun erakutsi. Maitasuna suntsitu genuen. Zu edukitzeagatik, maitatu nahi izanagatik, ez nuen nire buruarekin pentsatzen. Nik ez nekien zure maitasunak hau ezkutatzen zuenik. Maitasuna dena balitz, zoriontsu izango ginateke. Ez dut gogoko egunero hau sentitzea. Dena ahaztu nahian nabil, pozik bizitzeko. Baina nire bihotzetik ezabatzen saiatzen zaitudanean malkoetan galtzen naiz. Gertatutakoa ahaztu nahi dut baina ez zaitut zu ahaztu nahi. Zu gorrotatzea hain erraza balitz, ahaztea hain erraza balitz, ez ikusteak min emango ez balit, pozik biziko nintzateke. Baina ez da horrela. Ez bazaude ezerk ez du zentzurik, ez dut arrazoirik aurkitzen aurrera jarraitzeko eta galduta sentitzen naiz. Nahi gabe zure oroitzapena ukitzen dut eta berriro nire ondoan egotea nahi dut; betiko.

Zeruko argi bat bazina eguzkia lanik gabe utziko zenuke. Ur tanta bat bazina inork ez luke egarri gehiago izango. Zail egiten da benetakoa zarela sinestea. Betiko bazina, Igor, munduko neskatorik zoriontsuena izango nintzateke.

Nork esan zuen bakarrik egotea erraza dela? Nork esan zuen denborak dena sendatzen duela? Orain nork egingo nau zoriontsu? Nork emango dizkit musu gozoak ezpainetan? Nola sinetsiko dut berriro maitasunean? Nola onartu behar dut ez zarela itzuliko? Nola aterako zaitut emendik, Igor? Nola? Ez dut onartu nahi joan egin zarela.

Jada erori naiz. Ez dakit nola esan ezetz. Niregana etorri zara maite nauzula esanez. Ez dakit zer egin. Alde batetik ni nago eta bestetik zu. Maite zaitut, ez dakizu zenbat. Baina hilabete ondoren zer? Dena bukatuko da? Eskuak hutsik ditudala utziko nauzu berriro? Ala oraingoan betiko izango da? Beldurturik nago.

Beldurrak alde batera utzi eta aukeratu zaitut, berriro sentitu nahi zaitut. Atzoko arratsaldea ez dut inoiz ahaztuko. Emandako musua beti gordeko dut bihotzean. Baina gaur, ez dituzu nire deiak hartzen, ez diezu nire mezuei erantzuten. Zer egin dut gaizki? Esan zenidan aldatuko zela Igor, aldatuko zinela.

Esaten didate beldurra ez edukitzeko. Denbora da ez dudana. Aldatuko zela zin egin zenidan, baina denak berdin jarraitzen du. Jada ez ditut zure gezurrak sinetsiko, ez naiz berriz isilduko, ez naiz itzuliko naiz eta zuk eskatu, ez naiz zure bigarren platera izango. Berriro engainatu nauzu. Orain berandu da. Ez esan barkatzeko, ez baitaukat barkamenik emateko. Ez dakit ondo edo gaizki dagoen, baina ihesi joateko ordua dela sentitzen dut. Berdin dio zer norabidetan joaten naizen, zugandik urruntzea da gauza.

Itxaroteaz nekatu naiz.

Eta handia egiten naizenean, zer?

Hau nere lagun batek kontatutako ipuin bat da.
Olatz 7 urteko neskatila alaia zen. Egun batez txalupan ibili zen. Gauza zoragarria zela iruditu zitzaion eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, marinela izango naiz.
Beste egun batean ilea moztera joan zen. Asko gustatu zitzaion lanbide hura eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, ileapaintzailea izango naiz.
Oso berandu zen ileapaindegitik atera zirenean, eta taxian joango zirela esan zion amak. Oso gustura ibili zen taxian eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, taxista izango naiz.
Hurrengo egunean, ogia erostera joan zenean, labeak barrutik nolakoak ziren erakutsi zion okinak. Asko gustatu zitzaion lanbide hura ere eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, okina izango naiz.
Okindegitik atera ondoren, mekanikari bat ikusi zuen Olatzek auto bat konpontzen. Oso gustura egon zen autoaren tripei begira eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, mekanikaria izango naiz.
Tailer hartatik Olatz eta bere ama oinez joan ziren erosketak egitera. Bidetik, lorategi bat ikusi zuen Olatzek. Asko gustatu zitzaion eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, lorezaina izango naiz.
Arratsalde horretan antzerkira joan zen Olatz. Sorgin bat ikusi zuen han. Oso gustura egon zen sorginari begira eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, sorgina izango naiz.
Baina sorginak entzun egin zion Olatzeri eta beregana hurbilduz esan zion:
-Zergatik egon behar duzu zain handi egin arte? Nahi baduzu oraintxe izan zaitezke sorgina. Neskatila guztiek egin dezakete nik egiten dudana.

Olatzek esandakoa egin zuen eta sorginetan jolasten hasi zen eta horrela, jolastuz eta jolastuz lanbide ezberdinak probatu zituen; nahi zuenean ileapaintzaile edo mekanikari edo marinel eta berak gustoko zituen hainbat eta hainbat lanbide. Horregatik hortik aurrera, Olatzek ez zuen esan bere betiko esaldia, sorginetara jolasten edozein lanbide proba zezakeelako.