Egunerokoa

Azaroaren 20a

Ez dut gogoko gertatzen ari dena. Egunak daramatzat hau jasaten. Ezin dut gehiago! Ni ikusten nauenean “Agur!” ziztrin batez agurtzen nau, baina Irati ikusten duenean dena guztiz aldatzen da. “Kaixo maitia!” maitakor bat xuxurlatzen dio belarrira. Baina nor uste du dela? Zer uste du, ni horrela trata nazakela? Joder, nire mutila dela ez Iratirena! Batak maitakor hitz egin eta besteak sutsu erantzun. Hau panorama! Zer egin behar dut nik? Nire mutila NIREA bakarrik dela adierazi ala dena dagoen bezala utzi? Nazkaturik nago egoera honetaz. Bai, bai, N-A-Z-K-A-T-U-R-I-K! Ezin dut gehiago! Zerbait egingo dut, behar dut. Hau ez da horrela geratuko! Ez horixe!

Azaroaren 25a

Aaaarrrrggggghhhhh! Irati txolin hori akatuko nuke! Gustura gainera! Egun osoa Ikerren atzetik darama. Hau egin, ez ahaztu bestea, musu bat opari, besarkada nahi dudalako,... Eta ni bekaizki. Betiko legez. Noiz ulertu behar du Iker nirea dela, e? NOIZ?!?!

Ez diot inoiz barkatuko. Barruan dudan samin guzti hau sufriaraziko diot! Ez dut inoiz ahaztuko gertatzen ari dena. Batez ere gaur gertatu dena. Hau lotsa! Tentel moduan geratu naiz BI aldiz. Eta dena beraien erruz. Iker ikusi dudanean beregana hurbildu naiz, musu gozo bat emateko prest. Dena barkatzen zuen musu gozo bat.

Bere aurrean jarri, “Kaixo bihotza!” irribarretsu esan eta bere ezpainetara hurbiltzen hasi naizenean berak zer eta “Ah, kaixo” bat besterik ez dit esan. Ez dit musu ematen ere utzi! Korrika batean Iratirengana joan da. Denak niri begira geratu dira; gertatutakoa xuxurlatzen zuten batzuk ere entzuten nituen. ZE LOTSA! Lurrak irenstea nahi nuen eta arrazoi guztiarekin gainera! Ai ama!

Eta zer esanik ez gero gertatu denarekin. Unaiekin hitz egiten nengoen bitartean, bata besteari kilimakurrak egiten ikusi ditut. Guzti honekin bukatzeko eta Iker nirea dela argi uzteko asmotan, haiengana hurbildu naiz. “Kaixo maitia! Zer, azkenean ostiralean kontzertura zoaz?” nik, eta bat-batean Iratik “Ez, gurasoek zigortu dute. Ez al zenekien Alaia?”, “Zu ixo, hau ez doa zurekin!” haserre erantzundiot. Orduan, salto batean Iker nire parean jarri eta “Ez Alaia! Ixo ZU!” esan dit. Ikerrek niri. Nori eta NIRI, bere neska-lagunari. Buelta eman eta hor joan dira biak, oinez barrezka. NAZKA! Hori da sentitu dudana eta sentitzen dudana. Esaldi batek honela dio: “Maitasunetik gorrotora pauso bakar bat dago”. Agian egia da. Seguruenik.

Azaroaren 26a

Insert coin! Hori da nire aurrean egiten dutena. Gorputz heziketan binaka jarri behar genuen eta nola ez, Iker eta Irati juntu. Iratiri barruko arropa ikusten zitzaion eta Iker, disimulurik gabe, begira-begira. Begiak irtengo zitzaizkiola zirudien! Gero lelokerietan ibili dira, biak barrez.

Egun hauetako batean lehertu egingo naiz... Batzuetan Iratiri sudurrean duen piercing zoragarri hori tiraka kenduko nioke! Ez dut malko gehiago isurtzeko. Nekatu naiz. Aspertu naiz, joder! Nork esango zidan niri Ikerrek sufriaraziko ninduela... NORK?

Zergatik? Nirea baina gorputz lirainagoa duelako ote? Ni baina ederragoa delako al da? Zer du berak nik ez dudanik? Sudurreko piercing xarmangarri hori al da? Zer gertatzen da?

Nire buruari galderak egiterakoan, erantzun bilakatzen diren galdera gehiagorekin ihardesten diot.

Osaba

Lagun batek idatzitako ipuina da

-Esnatu naiz, ezin dut lo gehiago egin.
-Ea etorri, sar zaitez gurekin goxo-goxo.
[...]
-Baina ez hartu lo, zurrunga egiten duzula! Gainera, izeba esnatuko duzu!
-Ez, Maialen. Nik ez dut zurrungarik egiten, soinu horiek euliak uxatzeko dira. Izebak ere egiten ditu.
-A beno, orduan egin soinu arraro horiek.
[...]
-Noiz jaikiko gara? Gosez amorratzen nago...
-Ai ene! Zortzi urteko ume mukizua goizeko zazpietan gosez amorratzen! Ezin liteke!
-Jo... baina ni gose naiz...
-Ongi da, txorien kantu ederra entzutean prestatuko dizut gosaria.
-Eta hori noiz da?
-Hemendik gutxira, laztana.

* * *

Gaur goizean, nire gorputz biluziarekin batera, txorien kantu zoragarria entzun dut. Nire buruan sartu da, beti harena izan banintz bezala. Eta zutaz gogoratu naiz. Goizero edukitzen genuen elkarrizketa etorri zait burura. Eta ohartu naiz. Maite zaitut erraldoienak ere ezin izango lukeela definitu zugatik sentitzen dudana. Zu askoz gehiago zarelako. Zu nire osaba zarelako.

DENA ALDATU DA

 Laztan bat, begirada bat, muxu bat, esaldi bat. Besarkada bat, ekintza bat, sentipen bat, irrifar bat. Maitasuna. Zure esku gozoak, zure begi marroiak, zure ezpain txikiak, zure hitz urduriak. Zure beso sendoak, zure algara, zure poza, zure hortzen irudikapena.

Inoiz egin behar ez nuena egin dut, inoiz ahaztuko ez dudana buruan dut, inork espero ez zuena sentitzen dut. Ez dagokidan mutila maite dut. Ezin dut sinetsi… guzti hau amets gaizto bat izatea nahi dut, desio dut. Gogoratzen dudan guztietan malko beltzetan itotzen naiz; mina ematen duten malko potoloetan galtzen naiz. Eguneroko pentsamenduetan erortzen naiz. Zu agertzen zaren irudietan. Zure aurpegia ahaztu nahi dut, baina segunduro nire buruan sartuta ikusten zaitut.

Begi eder horiekin begiratzean, nire aurpegia musu gozoekin estaltzean, zure irrifarra eskaintzean; munduko neskatorik zoriontsuena bilakatzen nauzu. Baina dena bukatu da, desagertu da. Ni begiratzeari utzi duzu, nire ezpainetan zure musuen aztarna uzteaz ahaztu zara, nire zoriontasuna zure irrifarra galtzean bukarazi duzu. Ni maitatzeari utzi diozu.

Gau hartan besteekin egon izana nahi nuke. Horrela ez zen zorigaitz hau gertatuko. Hanka sartu nuen zuri musua ematen. Eta hanka sartzen ari naiz zu maitatzen. Jada ez didazu aurpegira begiratzen, ez didazu irrifar polit hura oparitzen, ez dizkidazu hitz zoragarriak esaten. Dena aldatu da. Zu aldatu zara, ni aldatu naiz, biok aldatu gara.

Nire bihotzean zure arrastoa utzi duzu. Ezabatu ezin den urratsa. Edo agian birrindu nahi ez dudan akatsa. Lehen ginena izan nahi dut, galdu duguna berreskuratu nahi dut, zure begietan dir-dir egin nahi dut. Joan zinenean, nire bizitzako lilura eraman zenuen; kostata lortu nuena lapurtu zenidan.

Nire bizitza zoragarria zen zu agertu zinen arte, zure besoetan harrapatu ninduzun arte. Eta orain bakarrik utzi nauzu, zer egin ez jakinik; zu ahaztu ezin zaitudala. Baina nahiz eta barruan min egin, nahiz eta nire bihotza hil, amore ematen dut. Zure musuak, zure laztanak, zure begirada, zure irrifarra, zure besarkadak nahi ditut. Nire lilura itzultzea nahi dut, zurekin bizitako momentuak gure bihotzetik inoiz ez ezabatzea nahi dut, gure begiradak gurutzatzea nahi dut. Hala ere, zure irudia nire burutik desagertzea nahi dut. Game Over.