SENTIPEN BITXI HAU

Gaurkoan lagun batek egindako ipuina.

Lagun bat? Ez, gehiago. Amodio bat? Bai, agian. Lagun mina baino gehiago? Hori seguru! Zer zaren niretzat? Ba... hitzez azaldu ezin den zerbait zara niretzat. Ez dakit zer egingo nukeen zu gabe. Nire barruan sentitzen zaitut uneoro. Nire ondoan egongo ez bazina, ez nintzateke ni izango. Behar zaitut. Zurekin egon nahi dut, behar dut. Inork ezin du gure artekoa hapurtu, inor ez da hain indartsua. Maitasun berezi hau sentiarazi didazu. Inoiz ez nuen horrelako gauzarik eduki nire barruan. Ez dakit nola azaldu, ez dakit nondik hasi. Erraza da “Hasieratik hasi!” esatea, baina horretarako hasiera non dagoen jakin behar dut.

Gogoan dut zurekin ez nuenean harreman sendorik. Ez ginen hitz egiten, aurpegira justu-justu begiratzen ginen. Egunak pasa ahala konfidantza hartzen joan ginen. Izugarrizko mutila zinela erakutsi zenidan. Gure artean zerbait piztu zen; itzali ezin zen sentipen bat. Denbora gutxian zu asko maitatzera heldu nintzen. Geroago gure konfidantza, laguntasuna, indartzen joan zen. Eta orain, bi urte igaro ondoren, zu gabe ezin naizela bizi konturatu naiz. Zu ikusi gabe pasatzen badut eguna, ez naiz ni. Zerbait falta zait.

Gogoratzen zure neskarekin irteten hasi baina lehenago gertatu zena? Hura bai izan zela izugarrizko haserrealdia. Bera gustuko zenuela esan zenidanean izugarri haserretu nintzen. Ez nuen arrazoirik baina hala eta guztiz ere nirearekin jarraitzen nuen. Ez ginen hitz egiten, agurtu bakarrik. Egun gutxi barru etorri zinen nigana zinera “Harry Potter” delako hori ikustera gonbidatuko zenuela esanez. Orduan esan nizun ulertzen nuela gustuko izatea. Izan ere, bakoitza librea da nahi duena sentitzeko. Ez dugu nahi duguna sentitzen; sentipenak etortzen dira gugana. “Zuk nahi duzuna bada aurrera! Baina gero ez etorri nigana min eman dizula esanez.” Hitz horiekin amaitu zen gure haserrealdia.

Oraindik gogoan dut Astigarragako jaietan igarotako gaua. Nire eskumuturreko ordulari beltzak gaueko amaikak markatzen zituen. Ni jada edanda nengoen. Trifulkako kontzertuan topatu ginen eta nirekin haserretu zinen gehiegi edan nuelako. Horrelako kasuetan beti laguntzen didazu, ez dakit nola eskertu. Ez nuela gehiago edango zin egin nizun eta zuk besarkatu egin ninduzun barkamen moduan. Jarraian zetozen orduak zure ondoan pasa nituen. Izugarri kezkatu zinen nitaz gau hartan. Bazirudien gure hartean zegoen suaren garrak gehiago handitu zirela. Gau hartan modu ero batean maitatu zintudan. Zure ondoan egon nahi nuen betiko, zure besarkadak nahi nituen. Gau hura inoiz ez bukatzea zen nire desira bakarra.

Izurde bat maitemintzen denean, bere maitea edonola zaintzen du; ezinezkoa badirudi ere beti aurkitzen du modua. Nik zuri egunero-egunero zainduko nizuke. Izurde bat banintz bezala, beti aurkituko nuke modua. Ez nintzateke inoiz haspertuko. Baina ez nuke egingo maitemindurik nagoelako, zeren eta ni ez nago maitemindurik. Nik maite zaitut, ez dakizu zenbat, eta arrazoi horregatik zainduko nizuke nire gauzarik preziatuena bazina bezala. Niretzat asko zara, Iker.

Nahasturik nago. Zuk sentiarazi didazun maitasunak nahasten nau. Sentipen arraroa da. Izugarri maite zaitudala sentitzen dut, zu gabe ez naizela ezer. Lagun mina baino gehiago maite zaitut, baina mutil-laguna baino gutxiago. Nola ulertu dezaket hori?
Badakit naiz eta nik hau barru-barrutik idatzi, zeurearekin jarraituko duzula. Jeloskor nagoela esango duzu. Nik beti berdina erantzungo dizut; ez nagoela jeloskor. Zail egiten zait arrazoia besteari ematea.

Neska horrekin irteten zarenetik ez didazu zure maitasuna lehen bezala agertzen. Badakit bera dela zure bizitzako neska, zu pozten zaituen gauza bakarra. Lehen esan nezakeen maite ninduzula, nigatik izugarri kezkatzen zinela, paradisua infernu bihurtu arren nire aloban egongo zinela. Orain ordea, guzti hori esago banu gezurtia bezala geratuko nintzateke. Ez nago ziur maite nauzunik, ez zara nigatik kezkatzen, paradisu zoragarri hori infernu bihurtuko balitz ihes egingo zenuke nire albotik. Nire bizitzan gertatzen dena bost axola zaizu. Iker, zu ez zinen horrelakoa. Maitasun zoragarri hau sentiarazi zidan pertsona nahi dut.

Lehenago aipatu dut gure artekoa ezin duela inork hapurtu. Alde batetik egia da, gure artean itzali ezin den sua egongo da beti pizturik; bestetik oker nengoen, gutako batek su horren gar erraldoiak gar nimiño bihur ditzake.

Hau guztia aurpegira esan nahi nizuke, baina ezin dut. Zugana joaten naizen bakoitzean “Kaixo” ixil bat bakarrik ateratzen da nire ezpainetatik. Beldurturik nago ea nola hartuko duzun idatzitakoa. Beldurrak ito egiten nau. Ez dut jakin nahi zer pentsatzen duzun guzti honetaz. Ziurrenik dena dagoen bezala geratuko da. Ez dut beste modurik aurkitzen sentitzen dudana esateko. Badakizu zail egiten zaitela nire bihotza irekitzea. Zugatik edozer egiteko prest nago. Gure artekoa lehen zen bezalakoa izatea nahi dut; gehiegi eskatzea al da? Agian bai… nork daki. Zuk bakarrik dakizu nola sentitzen zaren, ea faltan botatzen nauzun ala ez, ea maite nauzun ala ez. Nik bai, izugarri botatzen zaitut faltan Iker. Lehen egunero egoten ginen. Zer pasa da? Zure neska-laguna izan dela esango nuke nik, baina ez dago ondo besteari botatzea errua zer gertatu den ez dakizunean. Ni aldatu al naiz? Ez dakit, izan daiteke. Nik dena lehengora bueltatzea nahi dut. Besterik ez.

Nire helburua sentitzen dudana esatea zen, baina uste dut ez dudala lortu. Zuganako dudan maitasuna ezin da bi orri soil batzuetan idatzi. Ez du maite zaitut batek ere berdintzen. Iker, nire bizitza baino gehiago zara; ez dakit nola azaldu.

MAITASUNA EZ DA GUZTIA

Zu nahi zaitut. Igor. Gehiegi eskatzea al da? Zurekin egon nahi dut nire bihotzeko azken taupada entzun arte, nire begiak betiko isten diren arte, azken arnasa hartzen dudan arte. Droga bat bezalakoa zara niretzat, behin probatuz gero ezin zara hura gabe bizi eta nik, jada, bi aldiz dastatu zaitut. Bi aldiz edan dut pozoia duen iturritik. Horregatik nago orain zer egin jakin gabe, nire penak nori kontatu jakin gabe. Hainbeste sufriarazi nauzun mutila zara, baina, maite zaitut oraindik eta beti maitatuko zaitut ziurrenik.

Orain dela urte bete zurekin irten nintzen. Ez zait inoiz ahaztuko bizitako hilabete zoragarri hura. Zoriontsua nintzen. Baina gauza guztien moduan bere alde txarrak zituen. Hasiera batean beste neska batekin zenbiltzan eta zuen artekoa utzi zenutenean nirekin hasi zinen. Neska hurak deitu zidan etxera esanez ez nuela zu bezalako mutil bat merezi, min emango zenidala berari egin zenion bezala eta arrazoi horrengatik ahaztu zizula. Orduan nik zer eta zurekin jarraitu nuen. Nola pentsatuko nuen zu bezalako mutil batek min emango zidala? Itsua banintz bezala jokatzen nuen. Maitemindurik nengoen eta hori zen garrantzitsuena niretzat. Erregina banintz bezala tratatzen ninduzun eta nik nire maitasuna agertzen nizun egunero. Edozergandik babesten ninduzun, izugarria zen. Ez zegoen nire maitasuna baino gauza indartsuagorik, baina, hilabete geroago ez zenuen berdina sentitzen. Utzi egin ninduzun. Segidan zetozen egunetan oso gaizki pasatu nuen. Zu behar zintudan bizitzeko, bestela ez nintzen ni.

Denboraldi batez bihotzean sartuta eduki zintudan. Zu besterik ez zintudan buruan Iñigo ezagutu nuen arte. Iñigorekin gelditzen nintzen astean bi aldiz. Berarekin egoten nintzen guztietan dena ahazten nuen eta gure artekoa maitasun ipuin bat zela pentsatzen nuen. Bera zela nire printze urdina errepikatzen nion nire buruari behin eta berriz.

Bi hilabete igaro ondoren infernua iritsi zen nire bizitzara. Iñigorekin utzi eta zu maitatzeari ekin nion berriro ere. Beste hilabete bat bizi nuen zurekin, baina hau ez zen hain polita izan. Zuk eginiko mina oraindik bizirik zegoen nire bihotzean. Inoiz sendatuko ez zen zauria zirudien. Ezin nizun nire maitasuna adierazi nahi banuen ere. Ezin nizun pozez beteriko musu bat eman ez nuelako poza sentitzen. Bai, izugarri maite zintudan, baina hori ez zen nahikoa. Min egin zenidan eta nik min eman nizun. Infernua zirudien hilabete hartan sekretu bat kontatu zenidan; inorri esango ez niola zin egin nizun. Sekretuan nire lagunik onena beharresten zen. Bere mutilagunak adarrak ipini nahi zizkion. Ez nekien zer egin. Alde batetik nire lagunik onena nuen eta bestetik zu; nire mutilaguna. Hamairu aldiz pentsatu ondoren esan egin nion. Berak ez zuen merezi horrelakorik. Zerbait gaizki egiten duzunean dakartzan ondorioetara egokitu beharra duzu. Nik gaizki egin nuen sekretua esaten, izan ere, zin egin nizun ez nuela esango. Eta ondorioa latza izan zen. Utzi egin ninduzun. Berriro. Agian hobe zen horrela, baina nire sentimenduak lehengokoak ziren. Izugarri maite zintudan eta hori ez zuen inork ezta ezerk aldatuko.

Egunero gogoratzen ditut bizitako momentu horiek. Egunero topatzen naiz zauri guztien minekin. Ez zaitudala ezagutzen sentitzen dut, baina berriro erortzen naiz. Zugan uste nuen, sinetsi nuen. Gure bideak bitan zatitu ziren azkenean. Jada ez dut gorrotorik sentitzen, mina bakarrik. Min egiten dit bakarrik egoteak; zurekin egoteak. Bere garaian isildu egiten nintzen zuri min ez emateko, sentitzen nuenari bizkarra eman nion. Nire zatirik txarrena ez nizun erakutsi. Maitasuna suntsitu genuen. Zu edukitzeagatik, maitatu nahi izanagatik, ez nuen nire buruarekin pentsatzen. Nik ez nekien zure maitasunak hau ezkutatzen zuenik. Maitasuna dena balitz, zoriontsu izango ginateke. Ez dut gogoko egunero hau sentitzea. Dena ahaztu nahian nabil, pozik bizitzeko. Baina nire bihotzetik ezabatzen saiatzen zaitudanean malkoetan galtzen naiz. Gertatutakoa ahaztu nahi dut baina ez zaitut zu ahaztu nahi. Zu gorrotatzea hain erraza balitz, ahaztea hain erraza balitz, ez ikusteak min emango ez balit, pozik biziko nintzateke. Baina ez da horrela. Ez bazaude ezerk ez du zentzurik, ez dut arrazoirik aurkitzen aurrera jarraitzeko eta galduta sentitzen naiz. Nahi gabe zure oroitzapena ukitzen dut eta berriro nire ondoan egotea nahi dut; betiko.

Zeruko argi bat bazina eguzkia lanik gabe utziko zenuke. Ur tanta bat bazina inork ez luke egarri gehiago izango. Zail egiten da benetakoa zarela sinestea. Betiko bazina, Igor, munduko neskatorik zoriontsuena izango nintzateke.

Nork esan zuen bakarrik egotea erraza dela? Nork esan zuen denborak dena sendatzen duela? Orain nork egingo nau zoriontsu? Nork emango dizkit musu gozoak ezpainetan? Nola sinetsiko dut berriro maitasunean? Nola onartu behar dut ez zarela itzuliko? Nola aterako zaitut emendik, Igor? Nola? Ez dut onartu nahi joan egin zarela.

Jada erori naiz. Ez dakit nola esan ezetz. Niregana etorri zara maite nauzula esanez. Ez dakit zer egin. Alde batetik ni nago eta bestetik zu. Maite zaitut, ez dakizu zenbat. Baina hilabete ondoren zer? Dena bukatuko da? Eskuak hutsik ditudala utziko nauzu berriro? Ala oraingoan betiko izango da? Beldurturik nago.

Beldurrak alde batera utzi eta aukeratu zaitut, berriro sentitu nahi zaitut. Atzoko arratsaldea ez dut inoiz ahaztuko. Emandako musua beti gordeko dut bihotzean. Baina gaur, ez dituzu nire deiak hartzen, ez diezu nire mezuei erantzuten. Zer egin dut gaizki? Esan zenidan aldatuko zela Igor, aldatuko zinela.

Esaten didate beldurra ez edukitzeko. Denbora da ez dudana. Aldatuko zela zin egin zenidan, baina denak berdin jarraitzen du. Jada ez ditut zure gezurrak sinetsiko, ez naiz berriz isilduko, ez naiz itzuliko naiz eta zuk eskatu, ez naiz zure bigarren platera izango. Berriro engainatu nauzu. Orain berandu da. Ez esan barkatzeko, ez baitaukat barkamenik emateko. Ez dakit ondo edo gaizki dagoen, baina ihesi joateko ordua dela sentitzen dut. Berdin dio zer norabidetan joaten naizen, zugandik urruntzea da gauza.

Itxaroteaz nekatu naiz.

Eta handia egiten naizenean, zer?

Hau nere lagun batek kontatutako ipuin bat da.
Olatz 7 urteko neskatila alaia zen. Egun batez txalupan ibili zen. Gauza zoragarria zela iruditu zitzaion eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, marinela izango naiz.
Beste egun batean ilea moztera joan zen. Asko gustatu zitzaion lanbide hura eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, ileapaintzailea izango naiz.
Oso berandu zen ileapaindegitik atera zirenean, eta taxian joango zirela esan zion amak. Oso gustura ibili zen taxian eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, taxista izango naiz.
Hurrengo egunean, ogia erostera joan zenean, labeak barrutik nolakoak ziren erakutsi zion okinak. Asko gustatu zitzaion lanbide hura ere eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, okina izango naiz.
Okindegitik atera ondoren, mekanikari bat ikusi zuen Olatzek auto bat konpontzen. Oso gustura egon zen autoaren tripei begira eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, mekanikaria izango naiz.
Tailer hartatik Olatz eta bere ama oinez joan ziren erosketak egitera. Bidetik, lorategi bat ikusi zuen Olatzek. Asko gustatu zitzaion eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, lorezaina izango naiz.
Arratsalde horretan antzerkira joan zen Olatz. Sorgin bat ikusi zuen han. Oso gustura egon zen sorginari begira eta esan zuen:
-Handia egiten naizenean, sorgina izango naiz.
Baina sorginak entzun egin zion Olatzeri eta beregana hurbilduz esan zion:
-Zergatik egon behar duzu zain handi egin arte? Nahi baduzu oraintxe izan zaitezke sorgina. Neskatila guztiek egin dezakete nik egiten dudana.

Olatzek esandakoa egin zuen eta sorginetan jolasten hasi zen eta horrela, jolastuz eta jolastuz lanbide ezberdinak probatu zituen; nahi zuenean ileapaintzaile edo mekanikari edo marinel eta berak gustoko zituen hainbat eta hainbat lanbide. Horregatik hortik aurrera, Olatzek ez zuen esan bere betiko esaldia, sorginetara jolasten edozein lanbide proba zezakeelako.

Txanogorritxu!

Betidanik kontaturiko ipuina.